“Ik was geen slank
kind, ik ben mijn hele leven stevig geweest.” Marc kampte twee jaar geleden met
zwaar overgewicht tot hij het roer volledig omgooide. Een diagnose van een te
hoge bloeddruk was voor hem de druppel. Hij viel in totaal 53 kilo af, maar hij
is er nog niet. “Mijn doel is 60 kilo en dat wil ik nog steeds halen.” Het
verhaal van Marc is noemenswaardig, en hij wil zijn verhaal en ervaring graag delen.
Ik greep deze kans met beide handen aan. Tijd voor een interview.
|
Marc: 154 kg |
|
Marc: 134 kg |
|
Marc: 105 kg |
Wat was voor jou
het omslagpunt?
Iemand zei ooit tegen mij dat je afvalt om één van de
twee redenen. De eerste is verlangen. Als je namelijk een sterk verlangen hebt
naar iets, wil je er iets voor doen of laten. De tweede is pijn. Hiermee
bedoelde hij geen fysieke pijn, maar pijn van binnenin. Dat laatste was bij mij
het geval. In mijn familie komt hoge bloeddruk voor, en ik was altijd heel bang
dat ik daar ook last van zou krijgen. Ik had hier nog nooit last van gehad tot
ik twee jaar geleden terug kwam van een wandelvakantie in Kroatië. Ik had
hielspoor opgelopen, en ging naar de dokter die vervolgens mijn bloeddruk
controleerde. Deze was veel te hoog en risicofactoren van hoge bloeddruk zijn:
overgewicht en geen beweging. Ik ben één dag heel boos op mezelf geweest, en
toen besloot ik om het roer om te gooien. De pijn van binnen werd ineens heel
erg voelbaar!
Wat heb je gedaan
om af te vallen?
Voor mij was bewegen de sleutel. Natuurlijk moest ik ook
op mijn eten gaan letten (met name alle tussendoortjes), maar ik bewoog toen
nauwelijks. Op maandag had ik de uitslag gekregen van de test, en dinsdag
meldde ik mezelf aan bij de sportschool. Tijdens het intakegesprek vroeg de
begeleider: “Wat lijkt u leuk om bij ons te komen doen?” Waarop ik antwoordde:
“Nou niks. Waarom bent u dan hier? Omdat het moet. Van wie moet het dan? Van
mezelf.” Ik denk dat deze instelling mij uiteindelijk het meest geholpen heeft.
Maar ik had iemand nodig die op de juiste knopjes kon drukken, en dat was voor
mij een personal trainer. Die keek naar mijn (on)mogelijkheden, luisterde naar
mijn wensen en zag wanneer ik behoefte had aan een ander soort training. In
plaats van werken met gewichten, nam hij mij mee naar buiten om met
vrachtwagenbanden te gooien. In plaats van een saaie loopband, gingen we
kickboksen. Dit resulteerde in zes dagen sporten in de week, en nu ben ik zelfs
lid van het personeel met mijn eigen spinning-les.
Heb je ook nog een
speciaal dieet gevolgd?
Bij mij ligt het niet aan de voeding, ik weet namelijk
best wat gezond en niet gezond is. Dit bevestigde ook mijn huisarts: “anders
zou je gezin ook te zwaar zijn”. Toch moest ik ook qua voeding iets gaan
veranderen. Ik heb een heel druk gezin met twee pubers die regelmatig sporten.
Die moeten er niet onder lijden dat ik aan het afvallen. Daarom koos ik voor
een dieet wat de minste gevolgen had voor ons gezin, namelijk Sonja Bakker. Als
gezin hebben wij een aantal weken, maanden, de recepten uit het boek gevolgd.
Ook voerde we een aantal kleine wijzigingen door, bijvoorbeeld het koken met
kant-en-klare-pakjes. Daarnaast hielden wij niet van gekookte aardappels, dus
bakten wij ze. Nu kiezen wij er voor om de aardappels in blokjes te snijden en
met een beetje olijfolie in de oven te doen. Het zijn vaak de kleine dingen die
een groot verschil maken. Bij voeding is de knop om bij mij vooral vertaald in
het stoppen met snoepen en snaaien tussendoor!
Waar lag het bij
jou dan wel aan?
Voor mij ging het mis toen ik tijdens mijn studie op
kamers ging. Ik moest zelf voor mijn eigen eten zorgen. Nu is eten één ding,
maar alle lekkere dingen erbij is twee. Daarnaast had ik tussendoor geen rem.
Op weg naar huis van het werk reed ik op de automatisch piloot langs de
benzinepomp om een zak drop te halen. Voordat ik thuis was, 20 kilometer later,
was die zak leeg en schoof ik direct aan voor het avondeten. Eén dropje is
lekker, maar een hele zak niet. Hetzelfde geldt voor een pak koekjes of een XXL
zak chips. En als iemand halverwege de zak paprikachips omwisselde voor een zak
cheese-union had ik niet eens gemerkt. Het was gewoonte-eten, eten op de
automatische piloot. Daarom ben ik de eerste 1,5 jaar cold turkey gestopt met snoepen.
Zelfs nu probeer ik tussendoor zo min mogelijk te snoepen. Voor mij geen
traktaties meer op het werk, maar tijdens sinterklaasavond neem ik ook gewoon
een handje pepernoten.
Ben je bang om
weer terug te vallen in je oude patroon?
Ja en nee. Nee, ik laat het nooit meer zo ver komen, daar
ben ik van overtuigd! Maar een klein stemmetje zegt nog steeds “Ja”. De afgelopen
weken had ik een blessure, en dan word ik chagrijnig als ik niet kan sporten. Op
zich is een paar dagen niet sporten niet zo erg, maar ik gun het mezelf (bijna)
niet om een dag niet te gaan sporten. Voor mij was en is sporten namelijk de sleutel
tot mijn succes. In mijn hoofd blijft dat stemmetje zeggen “als je nu stopt …”,
met mijn verstand weet ik best dat ik niet zomaar 20 kilo aan kom, maar mijn
gevoel rijmt niet altijd met mijn verstand. Laat je de teugels helemaal los,
dan is dat harde werken over vijf jaar voor niks geweest en dat wil ik echt
niet meer. Ik dacht altijd dat ik alles kon, ik deed voor mijn gevoel ook
alles, maar ik kan nu zoveel meer. Ik wil nooit meer terug naar hoe het twee
jaar geleden was, en daar vecht ik elke dag voor.
Wat is jouw tip
voor mensen die bezig zijn met afvallen?
Ben niet altijd te streng voor jezelf. Afvallen vereist
discipline, maar accepteer dat het ook wel eens een keer mis gaat. Je gaat vast
wel eens een keer een zak chips leeg eten. Dat is niet erg. Het is ook niet
goed, maar zeker niet erg. Probeer te herkennen waar het aan ligt, want
uiteindelijk wil je niet meer terug naar je oude patroon. Houd het vol, want
het is een lange weg. Die weg moet je zelf afleggen. Mensen kunnen jou
ondersteunen, noodzakelijk en erg fijn, maar het doel moet je uiteindelijk
helemaal zelf bereiken.