Gastblog: Caroline Trappel

“Een shake-dieet, dat is toch iets voor (hele) zware mensen.” Dat was mijn vooroordeel over deze manier van afvallen. Totdat de weegschaal 83 kilo aangaf, ik me niet prettig voelde voor de spiegel en die leuke jurkjes niet meer zo ‘leuk’ stonden. Afgelopen maart startte ik, na het zien van een aantal vrouwelijke collega’s, met het Cambridge-dieet. Mijn visie op het shake-dieet veranderde, maar belangrijker nog: ik verloor de overtollige kilo’s.

Over mijn gewicht maakte ik me nooit druk. Tot mijn twintigste woog ik namelijk niet meer dan 58 kilo. Ik kreeg zelfs regelmatig opmerkingen over anorexia, de andere kant van het verhaal. In combinatie met mijn lengte van 1.75 meter was 58 kilo namelijk niet erg veel. Deze opmerkingen waren niet leuk, maar ik was slank en kon eten wat ik wilde. Totdat ik in 2008 voor zeven maanden naar Bonaire vertrok. Een geweldige tijd, maar helaas ook veel ongezond eten en drinken. De tijd dat mijn lichaam alles accepteerde wat ik naar binnen werkte was voorbij, en ik kwam hier dus ook ruim zeven kilo aan. “Je hebt het goed naar je zin gehad”, werd na thuiskomst regelmatig gezegd. Maar dit was niet het einde van mijn gewichtstoename.

Smoorverliefd en samenwonen

Al langere tijd was ik smoorverliefd op een vriend die jammer genoeg drie jaar in Canada woonde. Maar tegen de tijd dat ik terug in Nederland was, kwam hij ook weer terug naar het thuisland. Smoorverliefd besloten we dus al snel om te gaan samenwonen. Zelf boodschappen doen, eten koken en ook aten we regelmatig iets lekkers op de bank. Ik was vaak erg druk met werk, dan wordt het verleidelijk om iets makkelijks en snels te eten. Daarnaast was iedere dag iets nieuws en variërend verzinnen ook niet makkelijk. Maar toen ik eenmaal rond de 75 kilo kwam, begon ik me toch wel zorgen te maken over mijn gewicht. Ik ging fanatieker sporten, en meer op mijn eten letten.

Slechtwerkende schildklier

Het sporten en gezonder eten bracht helaas geen verandering in mijn gewicht, dus probeerde ik zowel Sonja Bakker als Weight Watchers. Frustrerend genoeg, was er na 6 weken streng volhouden nog steeds geen kilo af. Na een aantal onderzoeken kwam ik erachter dat ik een te traag werkende schildklier had. Eén van de symptomen daarvan is helaas dat afvallen erg langzaam gaat. Je lichaam verwerkt en verbrandt voedingsstoffen namelijk langzamer en minder efficiënt als er te weinige schildklierhormonen in je bloed zitten. Afvallen is niet onmogelijk, maar het motiveert ook niet echt.

Tijd voor Cambridge

Aan het begin van het jaar gaf de weegschaal 83 kilo aan, en toen was de maat vol. Samen met mijn vriend startte ik met het Cambridge-dieet. Met de shakes en soepen hoefde ik niet na te denken over wat ik wel en niet mocht eten. In combinatie met het klussen aan onze bouwval die we kochten, was dit voor mij het ideale dieet. Twaalf weken lang vlogen de kilo’s eraf met als resultaat een gewicht van 71 kilo. Mijn visie op het shake-dieet is hiermee dus drastisch veranderd, niet langer denk ik aan een dieet voor zware mensen. De kans dat ik het nog een keer ga doen, is dus ook zeer aanwezig.

Het geheim

Na het dieet was het echter makkelijk om weer terug te vallen in het oude patroon. Geen shakes en soepen meer, maar makkelijke maaltijden met rijst, aardappelen en pasta op het menu. Iedere avond dus volop koolhydraten. Ondertussen zijn we bijna acht maanden verder en is het gewicht helaas weer wat gestegen naar 75 kilo. Alhoewel ik het shake-dieet nog steeds een geweldige manier van afvallen vind, moet ik uiteindelijk mijn eetpatroon gaan aanpassen. En laat dat nou net het geheim zijn van afvallen.